Historia Germanii

Cześć! Jesteśmy Germania Mint. Tak, wiemy – dziwna nazwa, jak na firmę z Polski, ale tylko na pozór? Historycznie, nazwa Germania została nadana przez starożytnych Rzymian krainie na północ od imperium rzymskiego. Obszary te były zamieszkane przez Germanów, a także inne niegermańskie ludy, w tym Słowian…

Germania to starożytna kraina, rozciągająca się na wschód od Renu i na północ od górnego i środkowego Dunaju, obejmująca obszar współczesnych Niemiec, Polski, Czech, Słowacji, Węgier i Austrii. Rozciągała się do pięciuset tysięcy kilometrów kwadratowych i była zamieszkiwana przez około pięć milionów ludzi. Nazwa ?Germania? została nadana przez starożytnych Rzymian, którzy zapożyczyli ją od Galów, ale jej geneza nie jest dokładnie znana. Obszar ten zamieszkiwany był głównie przez plemiona germańskie, które nigdy nie zostały całkowicie podporządkowane Imperium Rzymskiemu.

Rzymianie próbowali kontrolować swoich sąsiadów z prawej strony rzeki, przekraczając kilkakrotnie Ren, ale nigdy nie udało im się na długo opanować tych ziem. Rzeka stała się umowną granicą Rzymu na wschodzie i żaden późniejszy cesarz nie próbował rozszerzyć tam swojego imperium. Tereny te zamieszkiwała liczna grupa Indoeuropejczyków, która na przełomie II i I tysiąclecia p.n.e. wyodrębniła się na obszarze Półwyspu Jutlandzkiego, Szlezwiku-Holsztynu, Wysp Duńskich i południowej Skandynawii, skąd rozpoczęła ekspansję na północ i południe, czyli Germanię. Doszli do rzeki Ren i górnego Dunaju. Szczepy germańskie, które można wyróżnić to przede wszystkim Ingweoni, Istewoni, Herminoni, Goci, Gepidowie i Wandalowie.

Obraz Magna Germania

Pod koniec II wieku p.n.e. rozpoczęły się pierwsze kontakty ludów germańskich z Rzymianami, a w I wieku p.n.e. zajęły one środkową część Europy i rozpoczęły się pierwsze walki o opanowanie terenów między Renem a Łabą. Rok 15 p.n.e. nie był zbyt korzystny dla Germanów, gdyż od tego czasu ich południowe ziemie były okupowane przez cesarza Oktawiana Augusta. Zmieniło się to w 7 roku p.n.e., kiedy namiestnikiem Germanii został Publiusz Kwinktyliusz Warus, który na dowódcę sił pomocniczych powołał Arminiusza – młodego szlachcica germańskiego pochodzenia, wychowanego na ziemi Rzymian. Jak można się domyślać, lata spędzone poza ojczyzną nie pozbawiły go patriotyzmu. Zdobywszy zaufanie zwierzchnika, wprowadził armię rzymską w pułapkę i doprowadził do jej klęski w Lesie Teutoburskim w 9 roku n.e.

Herb cesarza z dwugłowym orłem

Rzymianie organizowali wyprawy przeciwko Germanom w I i II wieku p.n.e., jednak kończyły się one niepowodzeniami. W tym celu stosowali politykę intryg i różnego rodzaju przekupstwa. Udało im się jedynie narzucić swoją supremację plemionom granicznym. Sąsiedztwo Rzymu wpłynęło jednak na rozwój gospodarczy, społeczny i kulturalny Germanii, co przejawiało się w przejęciu wielu osiągnięć cywilizacji antycznej.

Lata 260-455 objawiły się znacznym naporem Germanów, a co za tym idzie osłabieniem Rzymu, m.in. poprzez zmuszenie ich do osiedlania kolejnych plemion na terenach przygranicznych i przyjmowania barbarzyńców do armii. Pod koniec IV wieku, zmuszeni presją Hunów, Germanów i Gotów, zmuszeni zostali do podjęcia nowych, udanych prób przełamania rzymskiej granicy. Intensywne i rozległe wędrówki ludów germańskich doprowadziły do ich stopniowego osiedlania się na terenie Imperium Rzymskiego i tworzenia samodzielnych królestw, m.in. Wandalów w Afryce, Świętopełków i Wizygotów w Hiszpanii, Franków i Burgundów w Galii, Ostrogotów i Longobardów w Italii oraz Anglików, Sasów i Jutów w Brytanii. W 410 r. n.e. Rzym został zdobyty przez Wizygotów, a w 455 r. przez Wandalów. Był to niewątpliwie triumf Germanów nad Rzymianami i znak zmieniających się czasów.